PREMINUO EPISKOP ŠABAČKI LAVRENTIJE

Po završetku Bogoslovije i Bogoslovskog fakulteta u Beogradu jedno vreme bio je ekonom Bogoslovije, potom sveštenik na Kupresu, a onda profesor Bogoslovije na Krki, gde ga je 1967. godine zatekla vest da ga je Sveti arhijerejski sabor izabrao za episkopa moravičkog, vikara tadašnjeg patrijaha srpskog Germana. Posle dve godine, odlazi sa tog položaja, u rasejanje za episkopa nadležnog za zapadnu Evropu i Australiju i Novi Zeland, što je, danas, prostor sedam eparhija SPC. U otadžbinu se vraća, pre nešto više od 31 godinu, na čelu eparhije šabačko-valjevske, posle upokojenja svog predhodnika i nekadašnjeg profesora, vladike Jovana Velimirovića, sinovca vladike Nikola, na čijem čelu je bio sve do zadnjeg daha.

Redak je episkop koji je eparhiju podelio na dva dela, na šabačku i valjevsku, smatrajući, kako je govorio, „da dva čoveka mogu uvek više da urade od jednog“.

Najveće su zasluge ovog najstarijeg srpskog i hrišćanskog arhijereja po godinama vladičanskog staža (54) za objavljivanja sabranih dela svetog vladike Nikolaja Velimirovića na čemu je decenijama radio, pa i u vreme kada je imao za vratom zloglasnu Brozovu Udbu zbog toga.

Svecu iz Lelića posvetio je Manastir u Soko Gradu kod Ljubovije, gde je pored ostalog ustanovio manifestaciju „Moba“, koja više od dve decenije okuplja našu omladinu iz rasejanja i otadžbine, koji uče o našoj prošlosti, duhovnosti, kulturi, istoriji, jeziku.

U rodnoj Bogoštici podigao je Manastir u okviru koga je Dom pesništva „Desanka Maksimović“, a u Kasarskim livadama duhovni, kulturni i sportski kompleks. Bio je plodan pisac iz oblasti duhovnosti. Objavio je više knjiga u zemlji i svetu. Bio je cenjen u zavičaju, zemlji, poznat i priznat na svim meridijanima. Govorio je engleski, nemački i ruski perfektno.