KO JE BIO PAPA FRANJA: Prvi papa neevropljanin od 8. veka rođen u porodici sa petoro dece, predavao psihologiju...

Argentinac Horhe Mario Bergoljo, papa Franja, koji je preminio danas, 266. je papa.

Kad je postao papa uzeo je ime Franja, što je prvi put u istoriji Crkve da je jedan rimski biskup uzeo to ime, a takođe i prvi put da je jedan isusovac izabran za papu, kao i da papa dolazi iz Latinske Amerike.

Horhe Mario Bergoljo rođen je 17. decembra 1936. godine u Buenos Ajresu, u porodici sa petoro dece. Otac mu je bio italijanski imigrant, pa novi papa ima i argentinsko i italijansko državljanstvo. Diplomirao je hemijsku tehnologiju, ali se kasnije odlučio za sveštenički poziv i stupio u bogosloviju. U novicijat Družbe Isusove stupio je 11. marta 1958. godine. Humanističke studije završio je u Čileu, a 1963, po povratku u Buenos Ajres, završio je filozofiju na Filozofskom fakultetu kolegijuma “San Hose” u San Migelu.

Naredne dve godine predavao je književnost i psihologiju na kolegijumu “Imakulata” u Santa Feu, a 1966. godine predavao je iste predmete na kolegijumu “Salvatore” u Buenos Ajresu.

Od 1967. do 1970. godine studirao je teologiju na Teološkom fakultetu kolegijuma “San Hose” u San Migelu. Za sveštenika je zaređen 13. decembra 1969. godine, a unutar Družbe Isusove proveo je svoj treći probandat 1970–1971. godine u Alkali de Enaresu u Španiji, te je 22. aprila 1973. položio doživotne zavete.

Bio je magistar novaka u Vili Barilari u San Migelu (1972–1973), profesor na Teološkom fakultetu, konsultant u svojoj Provinciji i rektor kolegijuma. Za provincijala Argentine izabran je 31. jula 1973. godine i tu službu obavljao je šest godina.

Između 1980. i 1986. godine bio je rektor kolegijuma i Filozofskog i teološkog fakulteta u istoj kući, kao i župnik u biskupiji San Migel. U martu 1986. godine otišao je u Nemačku kako bi tamo završio rad na svojoj doktorskoj disertaciji, nakon čega su ga poglavari smestili u kolegijum “Salvatore”, odakle je premešten u crkvu Družbe Isusove u gradu Kordobi, gde je obavljao službu duhovnika i ispovednika.

Blaženi Jovan Pavle II imenovao ga je 20. maja 1992. pomoćnim biskupom Buenos Ajresa, a 27. juna iste godine primio je u katedrali u Buenos Ajresu biskupsko rukopoloženje iz ruku kardinala Antonija Kvarračina. Saslužitelji su bili apostolski nuncije Ubaldo Kalabresi i biskup Mercedesa-Luhana Emilijo Ognjenović.

Nadbiskupom koadjutorom Buenos Ajresa imenovan je 3. juna 1997, a 28. februara 1998, nakon smrti kardinala Kvarračina, nasledio ga je u nadbiskupskoj službi.

Kao nadbiskup putovao je javnim prevozom, a umesto biskupske palate, stanovao je u iznajmljenom stanu, zbog čega je stekao nadimak “kardinal siromašnih”.

Govori španski, italijanski, a služi se i nemačkim jezikom. Poznat je i kao dobar kuvar, ljubitelj opere, prijatelj grčke klasike, Šekspira i Dostojevskog, kao i dobar plivač, iako od detinjstva ima problema sa plućima.

Napisao je knjige: “Meditationes para religiosos” (Razmatranja za redovnike) 1982, “Reflexiones sobre la vida apostolica” (Razmišljanja o apostolskom životu) 1986. i “Reflexiones de esperanza” (Razmišljanja o nadi) 1992.

Bio je ordinarij i za vernike istočnog obreda koji žive u Argentini, a nemaju ordinarija sopstvenog obreda. Takođe je bio i Veliki kancelar Argentinskog katoličkog univerziteta.

Na 10. redovnoj opštoj skupštini Sinoda biskupa u oktobru 2001. godine bio je generalni relator.

Od novembra 2005. do novembra 2011. bio je predsednik Argentinske biskupske konferencije.

Blaženi Jovan Pavle II imenovao ga je kardinalom na konzistorijumu 21. februara 2001, a naslovna crkva bila mu je crkva Svetog Roberta Belarmina. Bio je član Komisije za Latinsku Ameriku, Veća za porodicu, Kongregacije za bogosluženje i disciplinu sakramenata, te Kongregacije za ustanove posvećenog života.